پمپ پلیمری یا ضد اسید

HDPE را می‌توان به روش‌های گوناگون تولید کرد. از جمله مزایای این پلیمر، مقاومت در برابر رطوبت و قیمت پایین آن می‌ باشد.. سه فرآیند ساخت و تولید اساسی برای تهیه‌ی HDPE وجود دارد:

 1- فرآیند در واکنش‌گاه ذره‌ای دوغابی   The slurry particle reactor process(این فرآیند بطور گسترده در صنایع مورد استفاده قرار می‌گیرد).

 2-فرآیند فاز گازی

 3-استفاده از کاتالیست متالوسن این فرآیند، همچنین می‌تواند با کاتالیست‌های استاندارد به منظور گرفتن تلفیقی از مزایای ارائه شده توسط کاتالیست‌های  پلیمریزاسیون پلی اولفین، مورد استفاده قرار گیرد. طبقه جدیدی از کاتالیست‌هابرای پلی اولفین‌ها، بر پایه نیکل و پالادیم گزارش شده است که می‌تواند دامنه بسیار وسیعی از اوزان مولکولی و شاخه‌دار شدن را در پلیمرها، پدید آورد. توانایی بکارگیری همزمان منومرهای کمکی قطبی و غیرقطبی، امکان تولید کوپلیمرهای EVA و EMA را در فرآیندهای فشار پایین فراهم می‌آورد.

 از ترکیب رآکتورها نیز می‌توان، برای تولید HDPE، استفاده کرد. در رآکتورهای پشت‌سرهم، آنچه را که “Bimodal molecular weight HDPE” ، تولید می‌شود که دارای دو نوع توزیع مختلف از وزن مولکولی می‌باشد. این محصول برخلاف   LDPE  و LLDPE فاقدزنجیر طویل شاخه‌دار می‌باشد. اختلاف دیگر، آن است که اتیلن با منومرهای کمکی بوتن، اکتان یا هگزان در رآکتور، کوپلیمریزه می‌شود،LLDPE نسبت به LDPE توزیع وزن مولکولی  یکنواخت‌تری دارد. LLDPE از راکتور به صورت پودر خارج می‌شود و گرانول‌ها با افزودنی‌ها در اکسترودر مخلوط می‌شوند و سپس به صورت قرص بیرون می‌آیند.

در روش قالب‌گیری بادی بیشترین مقدار از HDPE، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در حدود 35% از HDPE برای ساخت محصولات قالب‌گیری بادی مصرف می‌شود. 30% از HDPE، صرف ساخت محصولات اکسترود شده می‌شود و در حدود 20% از آن در قالب‌گیری تزریقی مورد استفاده قرار می‌گیرد. رزین‌های HDPE، استحکام بالایی دارند به همین دلیل در ساخت فیلم‌های بسته‌بندی، ورقه‌ها، لوله‌ها و کالاهای قالب‌گیری چرخشی و بادی بزرگ بکارمی‌روند. روش اکستروژن، فرآیند غالب برای فرآیند نمودن رزین LDPE می‌باشد. محصولات اکسترود شده 75% از فروش LDPE را در جهان به خود اختصاص می‌دهند. LDPE، رزین PE غالب برای پوشش‌دهی  اکستروژنی و فیلم‌های بسته‌بندی غذایی می‌باشد. LDPE برای قالب‌گیری بادی و قالب گیری چرخشی به کار می‌رود.

پلی وینیلیدن فلورایدPolyvinylidene Fluoride (PVDF)

PVDFیک فلوروپلیمر ترموپلاستیک کریستالی سفید بسیار واکنش‌پذیراست، که می‌تواند در دمای بین 30-تا 140+ درجه سانتیگراد بکار گرفته شود. PVDFدر حالت‌های ساختاری مولکولی بی‌نظم بی‌شکل وکریستالی مرتب وجود دارد.PVDFو دارای وزن مولکولی بالای 100000 گرم برمول،نقطه ذوب 171-180درجه سانتی‌گراد می‌باشد. میز ان نقطه ذوب و وزن مولکولی بالای این پلیمر زمینه کاربرد گسترده‌ای را در صنایع فراهم می‌کند.

در مقابل بیشتر محیط‌‌ های آلی و معدنی، اسیدها، محلول های نمک، هیدرو کربن های آلیفاتیک، آروماتیک و کلریته، الکل‌ها و هالوژن ها مقاوم می باشد و تحت شرایط خاص برای کتون‌ها، استرها، اترها، بازی های آلی و محلول های قلیایی مناسب می‌باشد.

پلی تترافلوئورواتیلن Polytetrafluoroethylene (PTFE)

پلی تترا فلوئورو اتیلن (PTFE)، به وسیله‌ی Roy J.Plunkett اختراع شد و توسط E.I. Du Pont  در اواخر دهه1940 معرفی و به بازار عرضه شد. خواص PTFE بی‌نظیر و گوناگون است. PTFE از رزین‌های فلوئوردار شده، طویل و راست( بدون شاخه) تشکیل شده است. در ساختر شیمیایی PTFE چهارچوب یا اسکلت مارپیچی اتم‌های کربن، به طور متقارن به وسیله اتم‌های فلوئور، احاطه شده است، که موجب می‌شوند، رزین خواص بی‌نظیر  شیمیایی، الکتریکی،و حرارتی داشته باشد. رزین‌های فلوئوروپلیمر دیگر شامل کوپلیمرهای پرفلوئورو اتیلن-پروپیلن (FEP)،  پرفلوئورو الکوکسی آلکان (PFA)، اتیلن کلرو تری فلوئورو اتیلن(Ectfe)، پلی وینیل فلوئوراید(PVF) و پلیمرهای دیگر نسبت به PTFE از اهمیت کمتری برخوردار می‌باشند.

همانند بیشتر فلوئورو پلیمرها، PTFE عایق الکتریکی بسیار خوبی می‌باشد. ثابت دی الکتریک و فاکتور کاهش انرژی آن بسیار پایین است و در گستره وسیعی از درجه حرارت و فرکانس، کاملا یکنواخت می‌باشد.

PTFE، ضریب اصطکاک پایینی دارد، پایین‌تر از اغلب مواد دیگر، ضمن اینکه به هیچ چیز نمی‌چسبد. در دماهای بسیار پایین، انعطاف‌پذیر، قوی و چقرمه است. رنگ سفید مات یا سفید متمایل به آبی دارد ولیکن آن را می‌توان به شکل‌های خیلی نازک  و با ضخامت کم و نیز فیلم شفاف، تهیه کرد. استحکام کششی آن در محدوده  psi3500-4500 استحکام خمشی آن2000 می‌باشد.

پمپ پلیمری

پلیمرهای فلوئوروکربن به صورت گرانول، پودر نرم و دیسرسیون‌ها یا پراکنش‌های پایه آبی، در دسترس می‌باشند. در فشارهای بین psi 2000-5000 رزین در شرایط محیطی شروع به تبدیل و استحاله می‌کند. سپس ژل خودپشتیبان در گستره دمایی690-710 تحت سیکل دمایی  کنترل شده زینتر می‌شود. همواره پس از زینترینگ، پودر فشرده‌سازی می‌شود. برای شکل‌دهی قطعات با اشکال ساده و چندگانه، با استفاده از قالب‌گیری اتوماتیک، تجهیزات قالب‌گیری ایزوستاتیک توصیه می‌شود یک غشای انعطاف‌پذیر همواره با فشار هیدرولیک برای ساخت شکل‌های پیچیده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پلی پروپیلن(PP)

پلی پروپیلین (PP) در اواخر دهه پنجاه به بازار عرضه شد. پلی پروپیلن یک ترموپلاستیک تجاری-اقتصادی خاص با زمینه کاربرد بسیار گسترده است. PP، پلیمری با کاربردهای متعدد و گوناگون است که در ساخت الیاف، فیلم‌ها لوازم خانگی تا ضربه‌گیرهای خودرو مورد استفاده قرار گرفته است. از طریق پلیمریزه کردن منومر پروپیلن با یک کاتالیست بر  پایه تیتانیم، پلی پروپیپلن (PP) ساخته و تولید شده است.  برای آغاز واکنش پلیمریزاسیون، یک کاتالیست کمکی ثانوی(تری اتیل آلومینیوم) به محیط واکنش افزوده می‌شود و از هیدروژن برای کنترل وزن مولکولی پلیمر استفاده می‌شود. این واکنش با استفاده از یک فرآیند دوغابی یا فرآیندی از نوع فاز گازی انجام می‌شود. سه ساختار از PP وجود دارد: ایزوتاکتیک، سندیوتاکتیک و آتاکتیک ساختار اصلی PP، ماده نیمه بلوری ایزوتاکتیک در شکل مارپیچی است. این ساختار خواصی مکانیکی خوبی، همانند سفتی و استحکام کششی دارد. این خواص را می‌توان با استفاده از عوامل هسته‌زا یا با پرکننده‌هایی همانند تالک، کلسیم کربنات یا الیاف شیشه ، به میزان بیشتری تقویت نمود. PP سندیوتاکتیک ، از طریق واحدهای منومری پروپیلن که به طور متناوب به صورت سر به دم به یکدیگر وصل شده‌اند، تولید می‌شود. این ساختار نسبت به ساختار ایزوتاکتیک ، انعطاف‌پذیرتر است اما مقاومت ضربه‌ای بهتر و وضوح بیشتری دارد.

PPآتاکتیک، محصول جانبی فرآیند ساخت و تولید PP می‌باشد. این محصول در قیر اندود کردن سطح پشت بام‌ها و نیز ساخت چسب‌ها در صنعت تولید کفش مورد استفاده قرار می‌گیرد.

هر سه ساختار PP نسبت به اکسیداسیون، بسیار حساس هستند. پلی پروپیلن به وسیله‌ی  افزودن آنتی اکسیدان‌های نوع اول و نوع دوم در برابر تخریب و تجزیه گرمایی مقاوم‌سازی می‌شوند. همچنین از عوامل خنثی کننده ویژه برای پایدارسازی مقادیر کم خاکستر کلراید تولید شده در حین فرآیند، استفاده می‌شود. از سایر افزودنی‌های خاص نیز همانند عوامل آنتی استاتیک و عوامل لغزنده ‌ساز و پایدارکننده‌های UV استفاده می‌شود.  پلی پروپیلن به طور به صورت کوپلیمرهایی که در ساختار آن‌ها مقادیر اندکی اتیلن وارد شده است، بلورینگی پایین‌تری دارند، انعطاف‌پذیرند، نقطه ذوب پایین‌تری دارند و از خواص مقاومت ضربه‌ای بهبودیافته و بهتری برخوردارند.

کوپلیمرهای مقاوم در برابر ضربه، از طریق افزودن اتیلن در واکنش‌گاه پلیمریزاسیون، کوپلیمریزه شده و تولید می‌شوند. کوپلیمر به عنوان یک نرم کننده و کمک فرآیند عمل می‌کند و به طور یکنواخت و هموار درسرتاسر بستر پایه ماتریس هموپلیمر، پراکنده می‌شود تا یک پلیمر هتروفاز یعنی دارای دو فاز ناهمگن به دست آید. این کوپلیمر حتی در دماهای پایین، مقاومت ضربه‌ای بسیار بالایی دارد. کوپلیمرهای با مقاومت ضربه‌ای بالا، از طریق آمیزه‌سازی پیش مخلوط  کوپلیمر، افزودنی‌ها و لاستیک EPDM(اتیلن-پروپیلن)-در ان منومر تهیه و تولید می‌شود.